HISTORIA SZKOŁY

          W kilka tygodni po wyzwoleniu Modlina w 1945 r. Zofia Dobrowolska zorganizowała punkt szkolny w starej poniemieckiej szkole. Był to nieduży, ale murowany budynek w Modlinie Starym. W organizacji pomagała jej rodzina: siostra Janina Dobrowolska i bratanek. Marzeniem organizatorki było, aby nie znalazło się ani jedno dziecko w wieku szkolnym poza murami szkoły. Już w marcu 1945 r. rozpoczęto zapisy dzieci. Zainteresowanie mieszkańców całej okolicy było ogromne, gdyż przez całą okupację nie było tu nauczania. Do czerwca 1945 r. część dzieci i młodzieży została przesunięta do klas programowo wyższych, ponieważ ich zasób wiedzy był dość duży. Niestety punkt szkolny nie zadawalał głównej założycielki. Celem ostatecznym i spełnieniem marzeń była szkoła z prawdziwego zdarzenia. Jej wysiłki zostały uwieńczone sukcesem. Kuratorium Szkolnego Okręgu Warszawskiego przychyliło się do prośby Zofii Dobrowolskiej, a nawet wyraziło zgodę na utworzenie gimnazjum i liceum wieczorowego. W organizacji szkoły średniej pomagał przedwojenny nauczyciel St. Biliński – późniejszy dyrektor liceum.

            Od września 1945 r. zgodnie z zarządzeniem Ministerstwa Oświaty w sprawie organizacji roku szkolnego 1945/46 oficjalnie rozpoczęła działalność Publiczna Szkoła Podstawowa w Modlinie Starym. Utworzono 7 klas. Uczono języka angielskiego, historii, geografii, biologii, fizyki, matematyki, rysunku, prac ręcznych, śpiewu, wychowania fizycznego oraz religii.

            Stworzenie i zorganizowanie szkoły, to nie tylko uregulowania prawne zgodne z przepisami. To także znalezienie odpowiedniego miejsca. Zaraz po wojnie nie była to sprawa prosta. Ogromne zniszczenia , w tym głównie budynków, były dużą barierą dla rodzącej się szkoły. Jednym z niewielu budynków w Modlinie była dawna szkoła niemiecka i tam właśnie uruchomiono punkt szkolny. Budynek ten wybudowali Niemcy w czasie okupacji dla swoich dzieci. Były tam cztery klasy i korytarz. Nie było centralnego ogrzewania ani wody.

            Zajęcia odbywały się w systemie zmianowym, a mimo to było bardzo ciasno.

Od 1947r. w budynku tym, oprócz zajęć dziennych odbywały się zajęcia wieczorowe dla liceum i gimnazjum. Z każdym rokiem przybywało uczniów i nie można było wszystkich pomieścić w jednym budynku. W związku z tym kierowniczka szkoły, Zofia Dobrowolska, wystąpiła o wynajem izby w oddalonym o 1,3 km Państwowym Ośrodku Maszynowym w Nowym Modlinie, gdzie uczyły się dwie klasy.

            Od chwili powstania szkoły, główna założycielka Zofia Dobrowolska myślała o nowym obiekcie. Stale zwiększająca się liczba dzieci w klasach i trudne warunki były wystarczającym argumentem, aby władze przychyliły się do propozycji wybudowania nowoczesnego obiektu.

            W lipcu 1961 r. rozpoczęto przygotowanie terenu i pierwsze wykopy. 9 września  1961r. wmurowano Akt Erekcyjny w Fundamenty nowego obiektu.

            Do budowy szkoły przyczynili się swoją aktywnością i poświęceniem: Przewodniczący Prezydium Rady Powiatowej w Nowym dworze Mazowieckim – Władysław Nawara, Kierownik Szkoły Podstawowej – Zofia Dobrowolska, członkowie Komotetu Rodzicielskiego i Komitetu Budowy Szkoły – Ignacy Zieliński, Władysław Golias, Mieczysław Sobiesiak, Feliks Kupa, Roman Żuchliński i całe społeczeństwo Modlina Starego.

            Prace prowadziło Warszawskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Przemysłowego „Kablobeton”.

             W wyniku zaangażowania wszystkich w prace budowlane,27 lutego 1963 r. odbyły się pierwsze lekcje w nowej szkole.

            Nowy budynek był piętrowy, zbudowany z cegły o powierzchni 1940 m². Składał się z 11 sal lekcyjnych, gabinetu lekarskiego, sali gimnastycznej, dwóch rozbieralni z prysznicami, czterech łazienek, izby harcerskiej, pokoju nauczycielskiego, sekretariatu, gabinetu kierownika, świetlicy, biblioteki, sali przeznaczonej na pomoce naukowe, kuchni i kotłowni. W budynku nie było pracowni zajęć praktyczno-technicznych dla dziewcząt i chłopców ani szatni z prawdziwego zdarzenia. W chwili oddania budynku znajdowały się one na korytarzu przy klasach. Planowano zorganizować je w piwnicach, ale niestety nie wykończono ich i nie przystosowano do potrzeb nauczania.

            Obok głównego budynku  znajdował się budynek starej szkoły i budynek gospodarczy z toaletami dla dziewcząt i chłopców. Do starej szkoły młodzież uczęszczała na zajęcia praktyczno-techniczne.

            Lutowy termin oddania szkoły do użytku przyniósł przykre „niespodzianki”. Przydział opału na ogrzewanie szkoły był bardzo mały i zużyto go prawie w całości na osuszenie budynku w czasie prac wykończeniowych. W związku z tym nie było czym palić po jej otwarciu. Niekorzystne warunki pogodowe przyczyniły się do tego, że popękały rury centralnego ogrzewania. Budynek nadawał się do remontu.

            Podczas odbioru budynku stwierdzono wiele braków i usterek.

            W roku 1966/67 kierownictwo P.O.M. w Nowym Modlinie pomogło wybetonować plac od strony boiska. Dało to uczniom możliwość bezpiecznego spędzania czasu na powietrzu w czasie przerw.  W 1968 r. wybudowano boisko asfaltowe. Koszt budowy pokryło Państwowe Przedsiębiorstwo Garmażeryjne w Warszawie. Oświetlenie zafundowało kierownictwo Liceum Ogólnokształcącego, które w latach 1970/71 i 1971/72 mieściło się w budynku szkoły podstawowej. Ponadto zbudowano plac zabaw i gier dla młodszych dzieci. W 1971 r. z inicjatywy ówczesnego dyrektora, pana Tadeusza Regulskiego,  rozpoczęto budowę drugiej, pełno wymiarowej sali (288 m²) . Przy robotach pomagali nauczyciele i uczniowie. Zwożono kamienie, materiały budowlane, pracowano przy wykopach i porządkowaniu terenu. Część pieniędzy na budowę pochodziła ze składek rodziców. Szkoła w Modlinie Starym była więc placówką, która jako jedyna w gminie posiadała dwie sale gimnastyczne.

            Cały teren szkoły o powierzchni 18607,8 m²  ogrodzono  siatką. Wzdłuż posadzono  drzewa liściaste (topole, klony, jesiony, akacje). Wokół parkanu rósł żywopłot. Część żywopłotu to krzewy morwowe, na których prowadzono hodowlę jedwabników, bowiem szkoła prowadziła współpracę ze Stacją Hodowli Jedwabników w Milanówku. Wydzielono również miejsce na lasek sosnowy, ogródek geograficzny, działkę szkolną (240 m²) i sad owocowy z 48 drzewami, który w latach osiemdziesiątych został wykarczowany. Na działce sadzono  warzywa, które potem wykorzystywano w szkolnej kuchni. Przez cały czas  systematycznie upiększano teren. Przed szkołą wykonano skalniaki, piękne trawniki, posadzono wiele krzewów ozdobnych. W roku szkolnym 1986/87 szkołę zgłoszono do konkursu „Nasza szkoła estetyczna i w kwiatach”.

             W starym budynku szkoły nie było podziału sal na klaso- pracownie. Uczniowie cały dzień uczyli się w jednym pomieszczeniu. Nauczyciele przechodzili z klasy do klasy, nosząc ze sobą pomoce do lekcji. Jedna sala wyposażona była w 20 stolików i krzeseł, a trzy pozostałe miały poniemieckie ławki z czarnymi pulpitami.  W każdej sali stała na sztalugach tablica. Pomocy naukowych było niewiele. Każdy pomagał w gromadzeniu środków i pomocy naukowych. Część przynieśli mieszkańcy, część darowana została przez wojsko.

            Z chwilą otwarcia nowej szkoły zmienił się system pracy. Uczniowie klas starszych przechodzili na zajęcia z pracowni do pracowni. Tylko dzieci z klas początkowych miały lekcje w jednej klasie. Cały sprzęt – ławki, krzesła, szafy, tablice – był nowy. Ze względu na ograniczone fundusze nie wystarczyło na pełne wyposażenie klaso- pracowni. Pierwsze pracownie to fizyczno-chemiczna, biologiczna i sala gimnastyczna. Przeniesiono do nich zasoby zgromadzone w starej szkole i systematycznie uzupełniano.

            W roku szkolnym 1969/70 zbudowano podcienie na zewnątrz budynku i w ten sposób otrzymano pracownię zajęć praktyczno-technicznych dla dziewcząt i chłopców oraz pomieszczenie na bibliotekę.

 Biblioteka szkolna powstała razem ze szkołą w 1945 r., jednak inwentaryzację rozpoczęto od roku 1946/47. Każdy mógł wypożyczyć książkę, skorzystać z niej na świetlicy i zaraz zwrócić. Od 1979 r. przeniesiono księgozbiór do większego pomieszczenia.

            Po reformie administracyjnej w 1961 r. teren Modlina został wcielono do miasta Nowy Dwór Mazowiecki, gdzie były już dwie szkoły podstawowe, więc szkoła w Modlinie otrzymała numer 3. W 1985 r. przyjęła imię Józefa Wybickiego i od tej pory pełna jej nazwa brzmi: Szkoła Podstawowa nr 3 imienia Józefa Wybickiego w Modlinie Starym.    Od tego czasu uroczyście obchodzone są rocznice związane z patronem

            1 września 1999 r. weszła w życie reforma oświaty, która przyniosła ze sobą zmiany programowe i strukturalne. Uchwałą Rady Miejskiej w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 29 kwietnia 1999 r. przekształcono Szkołę Podstawową nr 3 imienia Józefa Wybickiego w Modlinie Starym w sześcioletnią Szkołę Podstawową nr 3 imienia Józefa Wybickiego. Dyrektorem szkoły jest pani mgr Mariola Zielińska. Funkcję zastępcy dyrektora pełni pani mgr Beata Janas. Uchwałą Rady Miejskiej w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 29 kwietnia 1999 r. powołano Publiczne Gimnazjum nr 3 w Modlinie Starym, które mieści się w budynku szkoły podstawowej.

            W związku z wejściem w życie z dniem 1 września 1999 r. reformy oświaty konieczne stało się zorganizowanie w placówce pracowni komputerowej. Z własnych środków, zarobionych na organizowaniu przez dwa lata balów sylwestrowych, zostało zakupione 12 komputerów. Przed 1 września 2000 r. szkoła otrzymała z MEN 10 komputerów w ramach programu „Pracownia komputerowa w każdym gimnazjum”. Dokupiono też skaner i drukarki (laserowe i atramentowe) oraz zainstalowano program Logo Komeniusz, Visual Basic i programy multimedialne. .

            Obecnie szkoła odgrywa bardzo ważną rolę w procesie rozwoju kultury na terenie Modlina Starego. Odbywają się w niej spotkania Ludzi Złotego Wieku, na które zapraszani są mieszkańcy Modlina. Regularnie w szkole spotykają się absolwenci a w czasie wakacji i ferii zimowych  organizowane są zajęcia „Lato w mieście” i „Zima w mieście”. Ta szkoła jest miejscem, które uczy, wychowuje i integruje lokalne społeczeństwo. Podstawowym celem wychowawczym jest wszechstronny i harmonijny rozwój każdego ucznia.

            Główna rola w procesie dydaktyczno-wychowawczym przypada nauczycielom.